Londyn Igrzyska Olimpijskie 2012 – Sławomir Lachowski

Igrzyska Olimpijskie Londyn 2012

Na Igrzyska Olimpijskie w Londynie wyczekiwałem z napięciem i niecierpliwością. Byłem z tym miastem związany profesjonalnie, emocjonalnie i rodzinnie.

W styczniu 1993 roku podjąłem pracę w PBG SA jako członek zarządu odpowiedzialny za restrukturyzację portfela złych długów, który sięgał wówczas 67% portfela kredytów ogółem. Drugi pod względem wartości aktywów bank komercyjny w Polsce stanął na krawędzi bankructwa. Rekapitalizacja, naprawa korporacyjna i skuteczna restrukturyzacja stały się warunkiem przetrwania banku i perspektyw na dalszy rozwój.

Od podstaw stworzyłem Departament Kredytów Trudnych, który składał się głównie z młodych, bardzo dobrze wykształconych ludzi, bez doświadczenia i umiejętności w zakresie restrukturyzacji finansowej. To był początek okresu transformacji systemowej w Polsce. Uczyliśmy się w trakcie tego procesu – wiedza i doświadczenie z przeszłości były nieprzydatne, a byliśmy dopiero na początku drogi tworzenia gospodarki rynkowej. Aby pozyskać niezbędne know-how, zdecydowałem się na zatrudnienie zagranicznych fachowców, którzy pomogą w realizacji zadania i przekażą swoją wiedzę innym.

Do zespołu dołączyli eksperci ds. restrukturyzacji z Departamentu Sytuacji Specjalnych National Westminster Bank, Nat West Markets i Nomura Bank International, co było możliwe dzięki współpracy z The Know How Fund For Poland, który pośredniczył w rekrutacji i w pełni sfinansował ich pobyt w Polsce. The Know How Fund for Poland był jednym z kluczowych programów pomocowych Wielkiej Brytanii, ustanowionym w 1989 roku w odpowiedzi na zmiany polityczno-gospodarcze w Europie Środkowo-Wschodniej, a zwłaszcza w Polsce, po upadku komunizmu.

Obcokrajowcy z Londynu, na okres ponad dwóch lat, stali się etatowymi pracownikami Departamentu Kredytów Trudnych Powszechnego Banku Gospodarczego w Łodzi. Część z nich została w Polsce na dłużej, a ze wszystkimi utrzymywałem intensywne i przyjazne kontakty po ich powrocie do Wielkiej Brytanii. To był mój pierwszy, ale nie ostatni kontakt instytucjonalny i profesjonalny z londyńskim City.

10 grudnia 2007 roku mBank otworzył swoje Centrum Finansowe w Sherborne House, 119 Cannon Street w Londynie i stał się pierwszym polskim bankiem obecnym w londyńskim City. Moim celem było uruchomienie oddziału funkcjonującego w Wielkiej Brytanii na zasadach jednolitego paszportu Unii Europejskiej, tak aby mBank został pełnoprawnym członkiem brytyjskiego systemu bankowego, w tym w szczególności systemu rozliczeń i płatności, i mógł oferować wszystkie swoje produkty przede wszystkim Polakom przebywającym tutaj czasowo.

Co prawda, jakiś czas po moim odejściu w 2008 roku, mBank zaprzestał ekspansji zagranicznej pod wpływem Commerzbank, swojego strategicznego inwestora, ale ja wiązałem z rynkiem brytyjskim duże oczekiwania, bowiem mieszkało tutaj ponad 800 tysięcy Polaków, a byłem jednocześnie przekonany, że mBank pod wieloma względami przewyższa banki lokalne. Od początku powstania mBanku w roku 2000, najpierw jako lider projektu i wiceprezes zarządu, później już jako prezes zarządu, przyjeżdżałem często do Londynu na spotkania z zagranicznymi inwestorami instytucjonalnymi, którzy posiadali akcje banku o wartości przekraczającej 1 mld USD.

Z Londynem jesteśmy z żoną związani emocjonalnie i rodzinnie, bo nasz syn, Filip, dużą część spośród 21 lat spędzonych w Wielkiej Brytanii, mieszkał w Londynie. Najpierw studiował tutaj na Wydziale Ekonomii University College London (UCL), gdzie uzyskał licencjat, a następnie, po siedmiu latach spędzonych na Uniwersytecie Oksfordzkim, wrócił do Londynu i rozpoczął pracę w wiodącej firmie konsultingowej Oliver Wyman.

Mając na uwadze powyższe, najpierw z ogromną radością przyjęliśmy wiadomość, że Igrzyska Olimpijskie w 2012 roku będą organizowane w Londynie, a później z nadzieją na wspaniałe przeżycia czekaliśmy na ich rozpoczęcie. Po raz pierwszy mieliśmy szansę przeżywać igrzyska, oglądać zawody i cieszyć się atmosferą wielkiego sportowego święta w gronie całej rodziny. Tym razem logistyka była prosta. Przelot do Londynu nie stanowi obecnie żadnego problemu, bo jest kilka połączeń dziennie na różne lotniska w samym Londynie i w pobliżu.

Lokum mieliśmy zapewnione w mieszkaniu Filipa, które znajdowało się w ikonicznej części Londynu, przy ulicy Bermondsey, w pobliżu London Bridge. Okolicę znałem doskonale, bo wielokrotnie, będąc z wizytą u Filipa, wychodziłem na trening biegowy ulicami miasta i nabrzeżem Tamizy. Kiedy chciałem zrobić spokojny trening, kierowałem się na zachód Queens Walk, następnie Thames Walk, aż do Pepys Park i wracałem tą samą drogą, a gdy chciałem napawać się historią, wybierałem drogę przez London Tower Bridge, później północnym nabrzeżem obok City, Blackfriars, koło Big Bena skręcałem na Westminster Bridge i wracałem południowym nabrzeżem Tamizy, mijając Tate Gallery, HMS Belfast i Ratusz Miejski. Krótsza wersja tej drugiej trasy wiodła przez Millenium Bridge, most dla pieszych, którym łatwo można dojść do St. Paul’s Cathedral. Nasza lokalizacja zapewniała piechotą i środkami transportu publicznego bardzo łatwy dostęp do najważniejszych zabytków, instytucji kultury i atrakcji kulinarnych.

Przyjechaliśmy do Londynu na ostatnie 10 dni trwania Igrzysk Olimpijskich, w czasie, kiedy trwały konkurencje lekkoatletyczne, a turniej siatkówki mężczyzn wchodził w fazę pucharową. Dojazd do Kompleksu Olimpijskiego w Stratford był prosty i bardzo szybki – wystarczyło wsiąść na stacji Bermondsey do pociągu Jubilee Line i po dwudziestu minutach wysiąść na stacji Stratford, która znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie Kompleksu Olimpijskiego.

Atmosfera w Londynie i na obiektach olimpijskich była podobna do tej w Sydney w roku 2000, która zapadła mi głęboko w pamięć. Życzliwość w każdym miejscu, radosny uśmiech, gotowość pomocy w każdej, nawet najmniejszej sprawie. Brytyjczycy szanują sport i sportowców, doskonale znają się na sporcie, potrafią docenić zarówno zwycięzców, jak i pokonanych. Mieli na tych igrzyskach wiele powodów do radości, bo największymi gwiazdami, obok Usaina Bolta, byli Brytyjczycy. Somalijski imigrant Mo Farah we wspaniałym stylu zdobył złote medale na 5 000 m i 10 000 m, stając się narodowym bohaterem. Jessica Ennis-Hill wygrała siedmiobój z przewagą 306 punktów nad drugą zawodniczką, prezentując znakomitą formę i pewność siebie przez oba dni zawodów.

Cieszyliśmy się bardzo z doskonałych wyników reprezentantów Wielkiej Brytanii, którym kibicowaliśmy niemal tak samo gorąco jak Polakom, bo Filip był na wpół Brytyjczykiem po 20 latach pobytu w tym kraju.

My także mieliśmy powody do radości na Stadionie Olimpijskim. Tomasz Majewski obronił tytuł mistrza olimpijskiego z Pekinu 2008, zdobywając złoty medal w pchnięciu kulą. Majewski stał się pierwszym Polakiem, który zdobył dwa złote medale olimpijskie w tej konkurencji, co czyni go jednym z najwybitniejszych lekkoatletów w historii Polski. Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem, przegrywając z Tatianą Łysenko z Rosji. W 2016 roku ponowne badanie próbek z Igrzysk Olimpijskich w Londynie 2012 przyniosło pozytywny wynik u Łysenko, która została zdyskwalifikowana i w rezultacie Anita Włodarczyk awansowała na pierwsze miejsce i została uznana za mistrzynię olimpijską w rzucie młotem.

W Londynie dobrze zaprezentował się Marcin Lewandowski, zajmując 6. miejsce w biegu na 800 metrów, w którym zwycięzcą został David Rudisha z Kenii w czasie 1:40.91, co do dziś pozostaje rekordem świata w tej konkurencji. Sylwester Bednarek awansował do finału skoku wzwyż, gdzie zajął 8. miejsce. Niestety, zanotowaliśmy także przykrą niespodziankę, gdy Paweł Fajdek, jeden z faworytów rzutu młotem, nie zdołał awansować do finału.

Często przyjeżdzliśmy do Parku Olimpijskiego im. Królowej Elżbiety, gdzie znajdowała się większość obiektów sportowych na długo przed rozpoczęciem zawodów, aby pospacerować po rozległym terenie, spotkać się i porozmawiać z przyjaciółmi, którzy również przyjechali na Igrzyska do Londynu, a także z nieznajomymi, którzy bardzo chętnie wchodzili w interakcje rozpoznając naszą narodowość po ubiorze i innych biało-czerwonych gadżetach. Park był pełen ludzi o każdej porze….

Kibice polskich siatkarzy mieli wysokie oczekiwania przed Igrzyskami Olimpijskimi w Londynie 2012, szczególnie po zdobyciu Ligi Światowej na krótko przed igrzyskami. Niestety, kolejny raz, Polska drużyna odpadła w ćwierćfinale, przegrywając 3:0 z Rosjanami, którzy później zdobyli złoty medal. Pomyślałem sobie wtedy, że na kolejnych Igrzyskach w Rio de Janeiro przyjdzie czas zdjąć tę klątwę.

Podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 roku wiele konkurencji sportowych odbywało się poza głównym Kompleks Olimpijskim w Stratford, w historycznych i ikonicznych miejscach Londynu. Była to wyjątkowa cecha tych igrzysk, która pozwoliła połączyć sport z bogatym dziedzictwem kulturowym i historycznym miasta.

Nie mogliśmy tego przeoczyć i pojechaliśmy do Hyde Park, gdzie odbywał się triathlon i pływanie na otwartym akwenie. Zawodnicy startowali w centralnej części parku, a część pływacka odbywała się w jeziorze Serpentine. Hyde Park dostarczył pięknego i zielonego tła dla konkurencji olimpijskich. Nie mogłem sobie odmówić, żeby pojechać na metę maratonu, która znajdowała się na The Mall, reprezentacyjnej alei prowadzącej do Pałacu Buckingham. Zwycięzcą maratonu został Stephen Kiprotich z Ugandy, który zdobył złoty medal z czasem 2:08:01, Polak Henryk Szost, zajął 9. miejsce i był to jeden z najlepszych wyników polskiego maratończyka na igrzyskach olimpijskich.

Przed zamknięciem igrzysk poszliśmy do restauracji Gaucho Tower Bridge na uroczysty obiad w towarzystwie przyjaciół. Argentyńskie steki były doskonałe, zwłaszcza że towarzyszyło im moje ulubione wino, Malbec Bramare z Vina Cobos, ale prawdziwą ucztą duchową była wieczorna ceremonia zamknięcia igrzysk.

Oprawa ceremonii zamknięcia była monumentalnym widowiskiem, pełnym brytyjskiego ducha, niezwykłych efektów wizualnych, performance tańca i baletu, a przede wszystkim różnorodnej muzyki, od klasycznego rocka i popu, przez muzykę elektroniczną, po współczesne przeboje. W zamierzeniu organizatorów miała być celebracją wpływu brytyjskiej muzyki na kulturę światową pod hasłem „Symfonia brytyjskiej muzyki”.

Utrzymywana w tajemnicy do ostatniego dnia lista artystów, którzy wystąpili na płycie Stadionu Olimpijskiego zapierała dech w piersiach. Zadziwiające, że można było ich zebrać na jedno wydarzenie, ale to pokazuje najlepiej siłę idei Igrzysk Olimpijskich. W koncercie wystąpiły największe gwiazdy starszego i młodego pokolenia:

The Spice Girls – w pierwszym występie po wielu latach, na dachach londyńskich taksówek, wykonały ich największy przebój „Spice Up Your Life”
George Michael – zaśpiewał „Freedom” i „White Light”
Queen – rozpoczęli od wyświetlonego na ekranach występu Freddiego Mercury’ego ze stadionu Wembley w 1986 r., podczas którego publiczność wspaniale wchodziła w interakcję z jego głosem. Następnie pojawił się gitarzysta Queen, Brian May, który wykonał solówkę gitarową, a potem zespół wspólnie z Jessie J wykonał „We Will Rock You”
Annie Lennox – ikona brytyjskiej muzyki pop i rock z lat 80. i 90., przybyła na wielkim statku, ubrana w gotycki kostium, wykonała w teatralnym stylu utwór „Little Bird”
Pet Shop Boys – wykonali swój klasyczny hit „West End Girls” z futurystycznymi kostiumami i choreografią
Eric Idle – członek legendarnej grupy Monty Python wystąpił solo, śpiewając jeden z najsłynniejszych i najbardziej humorystycznych utworów grupy, czyli „Always Look on the Bright Side of Life”
Muse – wykonali utwór „Survival”, który został oficjalnym hymnem igrzysk
Fatboy Slim – jeden z pionierów brytyjskiej sceny muzyki elektronicznej i big beatu, zagrał swój przebój „Right Here, Right Now” oraz „The Rockafeller Skank”
Elbow – ich wykonanie utworu „One Day Like This” stało się jednym z bardziej podniosłych momentów ceremonii
Przedstawiciele nowego pokolenia: Jessie J, Ed Sheeran, One Direction, Tinie Tempah i Taio Cruz, byli kontrastem dla legend brytyjskiej muzyki, a jednocześnie stanowiło dowód, że współczesna brytyjska scena muzyczna jest pełna młodych, utalentowanych artystów, którzy odnoszą sukcesy na arenie międzynarodowej
Royal Ballet, na czele z Darcey Bussell, która na scenę „spadła z nieba”, wykonał brawurowo inscenizację „Phoenix of the Flame”, która została przygotowana specjalnie na tę okazję i stworzyła refleksyjny, podniosły nastrój przed symbolicznym wygaszeniem znicza olimpijskiego
The Who – wystąpili na koniec, wykonując swoje klasyczne przeboje, między innymi „My Generation”, a emblematyczna piosenka „Rule the World” emocjonalnie zamknęła uroczystość.

Koncert był pełen różnego rodzaju artefaktów. W czasie występu Spice Girls na scenie pojawiły się londyńskie taksówki (Black Cabs), luksusowe Rolls-Royce Phantom były używane przez Jessie J, Tinie Tempah i Taio Cruz, a podczas segmentu, w którym świętowano brytyjską popkulturę, pojawiły się także Mini Coopery i oczywiście nie zabrakło ikonicznego londyńskiego czerwonego double-deckera.

Ceremonia zamknięcia Igrzysk Olimpijskich w Londynie 2012 była barwnym i pełnym energii świętem brytyjskiej muzyki, kultury i historii, które symbolicznie zakończyło igrzyska poprzez spektakularne występy muzyczne, artystyczne i emocjonalne wygaszenie znicza olimpijskiego.

Igrzyska Olimpijskie Londyn 2012 – wybrane aspekty organizacyjne i sportowe

Igrzyska Olimpijskie w Londynie w 2012 roku były trzecimi, które odbyły się w tym mieście, po edycjach w 1908 i 1948 roku. Pierwsze igrzyska w Londynie odbyły się w związku z rezygnacją Rzymu z organizacji wydarzenia z powodu wybuchu wulkanu Wezuwiusz. Były to pierwsze nowoczesne igrzyska z wieloma innowacjami, takimi jak ceremonia otwarcia z przemarszem narodów. Wtedy, w związku z prośbą brytyjskiej rodziny królewskiej, start biegu maratońskiego przeniesiono na teren zamku Windsor, przez co długość trasy maratonu została zmieniona z 40 km na 42,195 km, który odtąd stał się obowiązującym standardem dla maratonów na całym świecie. Maraton na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 1908 roku był jednym z najbardziej dramatycznych momentów tych igrzysk, który przeszedł do historii. Włoch Dorando Pietri, po wyczerpującym biegu w upale, wbiegł na stadion jako pierwszy, ale w wyniku skrajnego zmęczenia wielokrotnie upadał. Sędziowie, próbując pomóc mu ukończyć bieg, pomogli mu przekroczyć metę i ostatecznie wpłynęli na jego dyskwalifikację. Złoty medal przyznano Johnowi Hayesowi ze Stanów Zjednoczonych, który zajął drugie miejsce i ukończył bieg 32 sekundy po Pietrim. Czas zwycięzcy wyniósł 2 godziny, 55 minut i 18,4 sekundy.

Igrzyska w 1948 roku były pierwszymi letnimi igrzyskami po 12-letniej przerwie spowodowanej II wojną światową. Londyn był wyjątkowym wyborem na gospodarza, gdyż przyjął organizację igrzysk mimo poważnych zniszczeń wojennych. Miasto nadal odbudowywało się po bombardowaniach, a wiele obiektów i terenów było wciąż zniszczonych. Mimo trudnych warunków igrzyska symbolizowały odrodzenie i nadzieję w powojennych czasach. Na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 1948 roku wzięło udział 4 104 zawodników (w tym 390 kobiet) z 59 krajów.

Organizacja Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 roku była strategiczną decyzją polityczną Wielkiej Brytanii. Organizacja igrzysk była postrzegana jako doskonała okazja do wzmocnienia wizerunku Wielkiej Brytanii na arenie międzynarodowej. Po zakończeniu ery kolonialnej i stopniowym zmniejszaniu globalnej roli Imperium Brytyjskiego, rząd Wielkiej Brytanii dążył do tego, aby igrzyska w 2012 roku były wydarzeniem, które pokaże, że kraj nadal jest ważnym graczem w globalnej polityce, kulturze i sporcie, a Londyn jest światowym centrum finansów, innowacji, technologii i nowoczesnej infrastruktury.

Proces wyboru gospodarza, znaczenie igrzysk dla Wielkiej Brytanii i hasło igrzysk

W 2005 roku, podczas 117. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) w Singapurze, ogłoszono, że Londyn zostanie gospodarzem XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2012 roku. Była to trzecia kandydatura Londynu, po nieudanych próbach w 1992 i 2000 roku. Wybór Londynu był wynikiem zaciętej rywalizacji z miastami takimi jak Paryż, Madryt, Nowy Jork i Moskwa. W finałowej rundzie głosowania Londyn zdobył 54 głosy, pokonując Paryż, który otrzymał 50 głosów.

Oficjalne hasło igrzysk brzmiało „Inspire a Generation” („Zainspiruj Pokolenie”), podkreślając dążenie do zaangażowania młodych ludzi w sport i promowania wartości olimpijskich. Igrzyska w Londynie miały nie tylko celebrować sport, ale także przynieść długotrwałe korzyści społecznościom poprzez inwestycje w infrastrukturę i rewitalizację zaniedbanych obszarów miasta.

Architektura i lokalizacja obiektów olimpijskich

Centralnym punktem igrzysk był nowo wybudowany Park Olimpijski im. Królowej Elżbiety w dzielnicy Stratford, we wschodnim Londynie. Park ten stał się symbolem transformacji miejskiej i zrównoważonego rozwoju.

Stadion Olimpijski – o pojemności 80 000 miejsc, został zaprojektowany przez biuro architektoniczne Populous, które ma na swoim koncie inne prestiżowe obiekty sportowe, jak Stadion Olimpijski w Sydney i Pływalnię w Pekinie (Water Cube). Konstrukcja stadionu była nowatorska pod względem ekologii i funkcjonalności. Wykorzystano lekkie materiały i modułową budowę, co pozwoliło na zmniejszenie stadionu po igrzyskach. Stadion był areną ceremonii otwarcia i zamknięcia oraz głównych konkurencji lekkoatletycznych.

Centrum Pływackie – zaprojektowane przez Zahę Hadid, charakteryzowało się falistym dachem inspirowanym ruchem wody. Obiekt mieścił 17 500 widzów podczas igrzysk, a po ich zakończeniu został przekształcony w centrum sportowe dla lokalnej społeczności, z pojemnością 2 500 miejsc.

ArcelorMittal Orbit – w sercu Parku Olimpijskiego wznosi się wieża widokowa i rzeźba zaprojektowana przez Anisha Kapoora i Cecila Balmonda, o wysokości 114,5 metra. Wieża oferuje panoramiczne widoki na Londyn i stała się jednym z symboli igrzysk. Po igrzyskach dodano do niej najdłuższą na świecie zjeżdżalnię tunelową, co uczyniło ją atrakcją turystyczną.

Inne obiekty Parku Olimpijskiego

Velodrom – Znany jako „Pringle” ze względu na falisty dach, mieścił 6 000 widzów i był areną zmagań kolarzy torowych.
Copper Box Arena – Hala o pojemności 7 000 miejsc, wykorzystywana do rozgrywek w piłce ręcznej, koszykówce i pięcioboju nowoczesnym.
Arena Riverbank – Tymczasowy stadion hokejowy o pojemności 15 000 miejsc.
Park BMX – Tor dla zawodów BMX, mieszczący 6 000 widzów.
Eton Manor – Kompleks sportowy z boiskami tenisowymi i basenami treningowymi.

Specyficzne rozwiązania infrastruktury oraz lokalizacja konkurencji w historycznych, ikonicznych miejscach Londynu

Jednym z unikalnych aspektów igrzysk w Londynie było wykorzystanie istniejących, historycznych miejsc jako aren sportowych:

Horse Guards Parade – Z widokiem na Pałac Buckingham i Big Ben, odbywały się tu zawody w siatkówce plażowej. Tymczasowy stadion mieścił 15 000 widzów, tworząc niesamowitą atmosferę.
The Mall – Główna aleja prowadząca do Pałacu Buckingham była miejscem startu i mety maratonu oraz chodu sportowego.
Greenwich Park – Najstarszy królewski park w Londynie, wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, gościł zawody jeździeckie.
Lord’s Cricket Ground – Słynny stadion krykietowy został przekształcony na potrzeby zawodów łuczniczych.

Te rozwiązania nie tylko minimalizowały koszty budowy nowych obiektów, ale także umożliwiły pokazanie piękna i historii Londynu milionom widzów na całym świecie.

Ceremonia otwarcia

Ceremonia otwarcia, reżyserowana przez Danny’ego Boyle’a, była spektakularnym widowiskiem. Niezapomnianym momentem był udział Królowej Elżbiety II i Daniela Craiga jako Jamesa Bonda. W humorystycznej sekwencji filmowej Bond eskortuje Królową z Pałacu Buckingham na stadion olimpijski, gdzie oboje „wyskakują” z helikoptera na spadochronach. Ta kreatywna scena podkreśliła poczucie humoru Królowej i zdolność Wielkiej Brytanii do łączenia tradycji z nowoczesnością.

Modernizacja Londynu w czasie przygotowań do igrzysk

Przygotowania do igrzysk stały się katalizatorem ogromnych zmian:

Rewitalizacja wschodniego Londynu – Transformacja dzielnicy Stratford w nowoczesne centrum sportu i rekreacji.
Transport publiczny – Inwestycje w ulepszenie sieci transportu, w tym rozbudowa metra i kolei.
Zrównoważony rozwój – Wprowadzenie ekologicznych rozwiązań w budowie obiektów i infrastrukturze.
Infrastruktura mieszkaniowa – Przekształcenie Wioski Olimpijskiej w osiedle mieszkaniowe East Village z ponad 2 800 nowymi mieszkaniami.

Wioska Olimpijska

Położona obok Parku Olimpijskiego, była domem dla ponad 17 000 sportowców i oficjeli. Zaprojektowana z myślą o komforcie i zrównoważonym rozwoju, po igrzyskach stała się nowoczesnym osiedlem mieszkaniowym.

Aspekty logistyki i transportu w czasie igrzysk

Olimpijskie trasy drogowe – Specjalne pasy ruchu dla pojazdów związanych z igrzyskami.
Rozbudowa transportu publicznego – Modernizacja metra, wprowadzenie dodatkowych pociągów.
High-Speed Javelin Service – Szybkie połączenie kolejowe między St Pancras International a Stratford International.
Promocja transportu rowerowego i pieszego – Zachęcanie do ekologicznych form przemieszczania się.

Uczestnicy zmagań sportowych, największe gwiazdy igrzysk i klasyfikacja medalowa – Londyn 2012

Igrzyska zgromadziły 10 768 sportowców z 204 krajów.

Największe gwiazdy:

Usain Bolt (Jamajka) – lekkoatletyka.
- 100 m: Zwycięstwo z czasem 9,63 s (rekord olimpijski).
- 200 m: Złoty medal z czasem 19,32 s.
- Sztafeta 4×100 m: Rekord świata z czasem 36,84 s.

Bolt stał się pierwszym lekkoatletą w historii, który obronił tytuły w tych trzech konkurencjach na dwóch kolejnych igrzyskach. Jego charyzma i niesamowita prędkość uczyniły go ikoną sportu.

Michael Phelps (USA) – pływanie.
- Złote medale:
  - 100 m stylem motylkowym.
  - 200 m stylem zmiennym.
  - Sztafeta 4×200 m stylem dowolnym.
  - Sztafeta 4×100 m stylem zmiennym.
- Srebrne medale:
  - 200 m stylem motylkowym.
  - Sztafeta 4×100 m stylem dowolnym.

Po igrzyskach w Londynie jego łączny dorobek to 22 medale (18 złotych), czyniąc go najbardziej utytułowanym olimpijczykiem w historii.

Mo Farah (Wielka Brytania) – lekkoatletyka.
- Zdobył złote medale na 5 000 m i 10 000 m, stając się narodowym bohaterem.
Jessica Ennis-Hill (Wielka Brytania) – lekkoatletyka.
- Zdobyła złoto w siedmioboju, będąc jedną z twarzy igrzysk.
David Rudisha (Kenia) – lekkoatletyka.
- Ustanowił rekord świata na 800 m z czasem 1:40,91.

Klasyfikacja medalowa:

Stany Zjednoczone
- Złote medale: 46
- Srebrne medale: 28
- Brązowe medale: 29
- Łącznie: 103
Chiny
- Złote medale: 38
- Srebrne medale: 27
- Brązowe medale: 23
- Łącznie: 88
Wielka Brytania
- Złote medale: 29
- Srebrne medale: 17
- Brązowe medale: 19
- Łącznie: 65

Polska na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie 2012

Polska zdobyła 11 medali: 3 złote, 2 srebrne i 6 brązowych.

Polscy medaliści:

Złote medale:
1. Tomasz Majewski – lekkoatletyka (pchnięcie kulą). Obronił tytuł z Pekinu, osiągając wynik 21,89 m.
2. Adrian Zieliński – podnoszenie ciężarów (kategoria 85 kg). Zdobył złoto z wynikiem 385 kg w dwuboju.
3. Anita Włodarczyk – lekkoatletyka (rzut młotem). Początkowo zdobyła srebro, ale po dyskwalifikacji rywalki za doping przyznano jej złoty medal.
Srebrne medale:
1. Sylwia Bogacka – strzelectwo (karabin pneumatyczny 10 m). Pierwszy medal dla Polski na tych igrzyskach.
2. Zofia Noceti-Klepacka – żeglarstwo (RSX).
Brązowe medale:
1. Bartłomiej Bonk – podnoszenie ciężarów (kategoria 105 kg).
2. Damian Janikowski – zapasy (styl klasyczny, 84 kg).
3. Magdalena Fularczyk i Julia Michalska – wioślarstwo (dwójka podwójna wagi lekkiej).
4. Przemysław Miarczyński – żeglarstwo (RSX).

Niezwykle przyjazna atmosfera na wszystkich arenach

Jednym z najbardziej pamiętnych aspektów Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 roku była niezwykle przyjazna i serdeczna atmosfera panująca na wszystkich arenach sportowych. Kibice z Wielkiej Brytanii, znani z wysokiej kultury osobistej i głębokiej znajomości sportu, przyczynili się do stworzenia wyjątkowego klimatu, który podkreślał duch olimpijski i jedność między narodami.

Wykorzystanie obiektów olimpijskich po Igrzyskach i program restrukturyzacji Parku Olimpijskiego

Po zakończeniu igrzysk rozpoczęto program restrukturyzacji Parku Olimpijskiego, mający na celu maksymalne wykorzystanie obiektów sportowych i infrastruktury.

Przekształcenie obiektów:

Stadion Olimpijski – Przekształcony w London Stadium, dom dla klubu West Ham United oraz miejsce wydarzeń sportowych i kulturalnych.
Centrum Pływackie – Otwarty dla publiczności kompleks rekreacyjny.
Velodrom – Stał się częścią Lee Valley VeloPark z trasami kolarskimi.
Copper Box Arena – Funkcjonuje jako wielofunkcyjna hala sportowa.
ArcelorMittal Orbit – Kontynuuje działalność jako atrakcja turystyczna z zjeżdżalnią.

Rozwój infrastruktury i społeczności:

East Village – Wioska Olimpijska przekształcona w osiedle mieszkaniowe z ponad 2 800 mieszkaniami.
Przestrzenie zielone – Park Olimpijski otwarty jako Queen Elizabeth Olympic Park z terenami rekreacyjnymi.

Frekwencja i oglądalność Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 roku

Igrzyska Olimpijskie w Londynie cieszyły się ogromnym zainteresowaniem zarówno ze strony kibiców obecnych na miejscu, jak i widzów na całym świecie.

Sprzedaż biletów – Sprzedano ponad 8,2 miliona biletów, co stanowiło około 97% wszystkich dostępnych wejściówek.
Oglądalność – Szacuje się, że igrzyska oglądało na całym świecie ponad 3,6 miliarda widzów, co stanowiło prawie połowę populacji globu.

Sprzedaż biletów

Sprzedano ponad 8,2 miliona biletów, co stanowiło około 97% wszystkich dostępnych wejściówek. Był to jeden z najwyższych wskaźników frekwencji w historii igrzysk olimpijskich. Wysoka sprzedaż biletów świadczyła o dużym zainteresowaniu społeczeństwa oraz skutecznej kampanii promocyjnej prowadzonej przez organizatorów.

Porównanie z poprzednimi igrzyskami:

Pekin 2008: Sprzedano około 6,8 miliona biletów, co stanowiło około 95% dostępnych miejsc.
Ateny 2004: Sprzedaż biletów wyniosła około 3,5 miliona, co było niższym wynikiem w porównaniu z Londynem i Pekinem, z powodu mniejszej pojemności obiektów i niższego zainteresowania niektórymi dyscyplinami.
Sydney 2000: Sprzedano około 6,7 miliona biletów, osiągając również wysoki wskaźnik frekwencji.

Londyn 2012 osiągnął rekordową sprzedaż biletów, przewyższając zarówno Pekin, jak i Sydney, co podkreślało sukces organizacyjny oraz zainteresowanie społeczne igrzyskami.

Oglądalność telewizyjna i medialna

Szacuje się, że igrzyska w Londynie oglądało na całym świecie ponad 3,6 miliarda widzów, co stanowiło prawie połowę populacji globu. Transmisje były dostępne w ponad 220 krajach i terytoriach, a relacje były prowadzone w wysokiej jakości HD, z wykorzystaniem nowoczesnych technologii i platform cyfrowych.

Porównanie z poprzednimi igrzyskami:

Pekin 2008: Oglądalność wyniosła około 4,7 miliarda widzów, co było rekordem w historii igrzysk olimpijskich. Wysoka oglądalność wynikała m.in. z dużej populacji Chin oraz stref czasowych sprzyjających transmisjom.
Ateny 2004: Igrzyska oglądało około 3,9 miliarda widzów.
Sydney 2000: Oglądalność wyniosła około 3,7 miliarda widzów.

Choć Londyn 2012 miał nieco niższą oglądalność niż Pekin 2008, nadal utrzymał się na bardzo wysokim poziomie. Różnica mogła wynikać z mniejszej populacji gospodarza oraz różnic stref czasowych wpływających na dostępność transmisji dla widzów w różnych częściach świata.

Koszty i wynik finansowy Igrzysk w Londynie

Całkowity koszt: Około 9 miliardów funtów.
Przychody: Około 2,4 miliarda funtów z biletów, sponsorów i praw do transmisji.
Efekt: Igrzyska uznano za sukces społeczny i gospodarczy, z długotrwałymi korzyściami dla miasta i regionu, w tym rewitalizacją wschodniego Londynu oraz poprawą infrastruktury transportowej i sportowej.

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi